Makrofagi to komórki fagocytujące, które, podobnie jak limfocyty T i B, generują odporność organizmu, jednak różnią się od nich tym, że wykazują zdolność do pochłaniania i unieczynniania komórek, które nie powinny zasiedlać ustroju człowieka. Makrofagi w sposób samorzutny unieczynniają komórki nowotworowe. Te w formie obrony zwiększą ekspresję białka CD47, przez co makrofagi przechodzą w stan uśpienia. Naukowcy z Abramson Cancer Center z University of Pennsylvania znaleźli sposób na to, by pobudzić komórki układu odpornościowego do ponownego ataku oraz unieczynniania nowotworu.
Samo blokowanie ekspresji białka CD47 okazało się być niewystarczające, by makrofagi ponownie zaczęły atakować raka. Dowiedziono, że pożądany efekt śmierci komórki nowotworowej można uzyskać dzięki jednoczesnej inhibicji CD47 oraz stymulacji makrofagów za pomocą oligodeoksynukleotydu CpG, czyli agonisty receptora TLR 9 (Toll-podobnego 9), który odgrywa istotną rolę w aktywacji mechanizmów odpowiedzi wrodzonej skierowanej przeciwko patogenom oraz bierze udział w rozwoju odporności nabytej.
Z przeprowadzonych na zwierzętach badań wynika, że CpG wywołuje zmiany w centralnym metabolizmie węglowym makrofagów (CCM, ang. central carbon metabolism), dzięki czemu wykazują one zdolność do bezpośredniego pochłaniania komórek nowotworowych oraz białek CD47. Co więcej, dowiedziono, że aktywowane makrofagi atakują raka nawet przy wysokich stężeniach CD47. Stymulacja CpG wywołuje stan metaboliczny, który wymaga utleniania kwasów tłuszczowych i przekierowania związków pośrednich z cyklu Krebsa w biosyntezie lipidów de novo. Ta integracja przemian metabolicznych jest możliwa dzięki enzymom: palmitoilotransferazie karnitynowej 1A oraz liazie ATP, które razem nadają makrofagom potencjał przeciwnowotworowy, co umożliwia przezwyciężanie hamującego białka CD47. Odkrycia te identyfikują centralny metabolizm węgla jako nowy wyznacznik stymulacji aktywności antynowotworowej przez makrofagi.
