Dłonie są dla człowieka podstawowym elementem interakcji ruchowej z otoczeniem. Organizacja korowych obszarów kontrolujących ich ruchy jest asymetryczna. Z tego względu większość populacji jest w stanie jednocześnie wykonywać obiema rękami tylko proste czynności. Jedynie nieliczne osoby są w stanie mogą sprawnie wykonywać czynności złożone, podczas których każda dłoń porusza się w innym rytmie. Należą do nich profesjonalni perkusiści.
Naukowcy z Ruhr-Universität Bochum postanowili sprawdzić, w jaki sposób zmienia się organizacja złożonych procesów ruchowych w mózgu w wyniku nauki gry na perkusji. W tym celu przeprowadzili badanie z udziałem 20 profesjonalnych perkusistów. Średnio grali oni na swoich instrumentach od 17 lat i spędzali ponad 10 godzin tygodniowo na ćwiczeniach. Grupę kontrolną stanowiły 24 osoby nie zajmujące się muzykę. W pierwszym etapie badań wszyscy uczestnicy grali na perkusji, co pozwoliło sprawdzić ich umiejętności. Następnie zostali poddani neuroobrazowaniu za pomocą różnych technik rezonansu magnetycznego, pozwalających za wgląd w strukturę i funkcjonowanie mózgu.
Analiza wyników wykazała, że u perkusistów i nie-perkusistów występują wyraźne różnice w obrębie ciała modzelowatego – struktury łączącej półkule mózgu. U perkusistów jej przednia część, odpowiadająca za planowanie ruchów, zawierała mniejszą liczbę włókien nerwowych niż u nie-perkusistów, lecz włókna te były znacznie grubsze. Dzięki temu wymiana informacji między półkulami ich mózgów była wydajniejsza. Okazało się także, żę im średnica tych włókien była większa, tym większą sprawność wykazywali perkusiści.
Zaobserwowano również, że podczas wykonywania zadań motorycznych mózgi perkusistów były mniej aktywne niż mózgi osób z grupy kontrolnej. Zjawisko to określane jest mianem rzadkiego pobierania próbek. U jego podłoża leży bardziej wydajna organizacja obszarów ruchowych u profesjonalistów. U perkusistów zanotowano również powiązanie między mniejszym stężeniem GABA w lewej i prawej pierwszorzędowej korze motorycznej a większą wydajnością połączeń w ciele modzelowatym. Zależność ta nie zachodziła jednak u osób, które nie grały na perkusji.
Podsumowując, wyniki otrzymane przez zespół z Bochum wykazały, że wieloletnia gra na perkusji skutkuje zwiększeniem wydajności komunikacji między odpowiednimi obszarami kory ruchowej, a także silniejszym powiązaniem między strukturą ciała modzelowatego a parametrami biochemicznymi związanymi z kontrolą ruchów. Rezultaty te świadczą o tym, że długofalowe uczenie się wykonywania złożonych zadań ruchowych może prowadzić do restrukturyzacji sieci ruchowych w korze mózgu. Może to w przyszłości posłużyć opracowaniu nowych strategii terapeutycznych dla pacjentów z zaburzeniami ruchowymi.