Cukrzyca typu 2 to choroba cywilizacyjna. Spowodowana jest zmniejszoną wrażliwością tkanek na działanie insuliny. Jej rozwój związany jest z czynnikami takimi jak otyłość, nieprawidłowa dieta czy niska aktywność fizyczna. Leczenie obejmuje wprowadzenie właściwej diety i aktywności fizycznej. W niektórych przypadkach konieczne jest włączenie farmakoterapii, w tym podawanie insuliny.
Epilepsja, czyli inaczej padaczka, jest przewlekłą chorobą mózgu charakteryzującą się trwałą predyspozycją do generowania nawracających napadów o różnej morfologii. Samo słowo epilepsja wywodzi się się z języka greckiego, w którym oznacza “być atakowanym, drgać”. Napad padaczkowy, według definicji opracowanej przez Międzynarodową Ligę Przeciwpadaczkową w 2005 roku, oznacza występujące w sposób przemijający dolegliwości i/lub objawy spowodowane nieprawidłową, nadmierną lub synchroniczną czynnością bioelektryczną w mózgu…
Insulinooporność to stan zmniejszonej odpowiedzi biologicznej na insulinę. Pomimo iż w surowicy krwi poziom tego hormonu jest prawidłowy lub nawet podwyższony, komórki pozostają na nią niewrażliwe. Stan ten często współwystępuje z innymi chorobami. Nieleczony może prowadzić do rozwoju zespołu metabolicznego, cukrzycy typu 2 czy miażdżycy.
Nadczynność tarczycy (hipertyreoza) jest zaburzeniem, w którym tarczyca produkuje za dużo hormonów w stosunku do potrzeb organizmu. Obok niedoczynności jest jedną z najczęstszych chorób endokrynologicznych, dotyczy ok. 1–2% dorosłych w Polsce. Chorują głównie kobiety w wieku 20–40 lat, u dzieci występuje rzadko. Szerszym pojęciem jest tyreotoksykoza oznaczająca zespół kliniczny rozwijający się w następstwie nadmiaru krążącej fT4 lub fT3. Może on pochodzić ze zwiększonej syntezy hormonów tarczycy, uwolnienia ich na skutek destrukcji miąższu (np. w zapaleniu tarczycy), albo przyjmowania preparatów hormonów tarczycy…
Niedoczynność tarczycy jest najczęstszym zaburzeniem pracy gruczołu tarczowego, w którym powstaje zbyt mało T3 i T4 w stosunku do potrzeb organizmu. Stanowi zespół objawów klinicznych prowadzących do uogólnionego spowolnienia procesów metabolicznych i rozwoju obrzęku śródmiąższowego w tkance podskórnej, mięśniach i innych tkankach. Niedoczynność tarczycy występuje u ok. 5% dorosłych kobiet i ok. 1% mężczyzn. Częstość jej występowania wzrasta wraz z wiekiem, zwłaszcza u osób po 60 r.ż. Często dotyka również młodych dorosłych i dzieci…
Obrzęk śluzowaty współwystępuje z chorobami tarczycy i wynika z długotrwałego niedoboru jej hormonów. Polega na odkładaniu się w skórze właściwej glikozaminoglikanów, które wiążą wodę, co powoduje obrzęk dotkniętego obszaru. Zazwyczaj jest objawem pogłębiającej się niedoczynności tarczycy, ale może występować w niektórych postaciach jej nadczynności. Często towarzyszy zapaleniu tarczycy o podłożu autoimmunologicznym.
Stwardnienie rozsiane (SM – sclerosis multiplex) jest chorobą o podłożu zapalno-demielinizacyjnym, w której dochodzi do wieloogniskowego uszkodzenia układu nerwowego. Zmiany patologiczne dotyczą głównie osłonek mielinowych, ale towarzyszy im również uszkodzenie aksonów. Cechą charakterystyczną schorzenia jest jej postępujący i przewlekły przebieg, z obecnością zaostrzeń i remisji. Stwardnienie rozsiane jest najczęstszą neurologiczną przyczyną niepełnosprawności ludzi młodych. Początek choroby najczęściej występuje między 20 a 40 rż, ze szczytem zachorowania około 30 rż. Kobiety chorują dwukrotnie częściej niż mężczyźni, a średni wiek zachorowania jest u nich o 5 lat wcześniejszy…
Stwardnienie zanikowe boczne (sclerosis lateralis amyotrophica – SLA) należy do postępujących chorób zwyrodnieniowych układu nerwowego. Polega na postępującym uszkodzeniu komórek nerwowych odpowiedzialnych za ruch i znajdujących się w rdzeniu kręgowym, pniu mózgu oraz korze mózgowej. Powoduje to narastające osłabienie mięśni, problemy z mową, chodem i połykaniem. SLA jest chorobą rzadką, występuje z częstością około 5/100 000 osób. Nieco częściej chorują kobiety. Zachorowanie może wystąpić w każdym wieku, ze szczytem w 6. i 7. dekadzie życia…
Zespół metaboliczny to zbiór wzajemnie powiązanych czynników zwiększających ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2 i chorób sercowo-naczyniowych. Obejmuje jednoczesne występowanie otyłości z podwyższonymi wartościami ciśnienia tętniczego, zaburzeniami gospodarki węglowodanowej oraz lipidowej. Leczenie wymaga zajęcia się wszystkimi składowymi tego zespołu. Najważniejszym działaniem jest modyfikacja stylu życia i redukcja masy ciała.
