...

Kategoria encyklopedii: Ośrodkowy układ nerwowy

Bariera krew-mózg

Bariera krew-mózg – bariera hematoencefaliczna. To fizjologiczna bariera oddzielająca mózg od układu krążenia i reszty narządów występujących w organizmie. Termin “bariera krew-mózg” został wprowadzony do medycyny przez niemieckiego neurologa M. Lewandovskiego w XIX w. Dalsze badania, polegające na wprowadzeniu barwnika do krwiobiegu myszy, potwierdziły dodatkowo jej istnienie. Przeprowadził je niemiecki uczony Pul Erlich. Po wprowadzeniu barwnika, zaobserwował zabarwienie wszystkich narządów wewnętrznych oprócz mózgu.

Ciało kolankowate boczne

Ciało kolankowate boczne (ang. lateral geniculate nucleus, LGN) to jedno z jąder wzgórza. Bodźce sensoryczne odbierane przez wszystkie zmysły (poza zmysłem węchu) docierają do wzgórza, które następnie przesyła je do odpowiednich obszarów korowych. W przypadku wzroku projekcje ze wzgórza docierają do płata potylicznego kory nowej, przede wszystkim do pierwszorzędowej kory wzrokowej (V1).

Ciało migdałowate

Ciało migdałowate to znajdująca się w mózgu parzysta niewielka struktura, która odgrywa ważną rolę w procesach emocjonalnych, poznawczych i behawioralnych. Jest to skupisko neuronów ułożonych między biegunem części skroniowej a rogiem dolnym komory bocznej. Pierwszy opis ciała migdałowatego pojawił się na początku XIX wieku. Uznano je wtedy za odrębną część mózgowia.

Ciało modzelowate (Spoidło wielkie mózgu)

Ciało modzelowate (corpus callosum), zwane też spoidłem wielkim mózgu (commissura magna cerebri) jest największą strukturą łączącą półkule mózgu. Występuje wyłącznie u ssaków łożyskowych – pozostałe zwierzęta, w tym torbacze i ssaki jajorodne, są go pozbawione. W rozwoju zarodkowym powstaje ono na skutek zlania się przyśrodkowych powierzchni kory nowej. Miejsce ich połączenia przebijane jest przez aksony, które biegnąc z jednej półkuli do drugiej, łączą jednoimienne okolice mózgu.

Czwartorzędowa kora wzrokowa (v4)

Przez lata czwartorzędowa kora wzrokowa V4 była uznawana za obszar odpowiedzialny za percepcję koloru. Otrzymuje bowiem połączenia wejściowe głównie z obszarów V2 przetwarzających informacje o kolorze i kształcie. V4 wysyła projekcje do kory podskroniowej (ang. inferotemporal, IT), głównego ośrodka rozpoznawania obiektów. Wyniki współczesnych badań wskazują na to, iż pełni ona więcej funkcji. Jest kluczowa m.in. dla zjawiska stałości koloru oraz przebiegu procesów uwagowych.

Długotrwałe wzmocnienie synaptyczne (LTP)

Długotrwałe wzmocnienie synaptyczne (LTP, z ang. Long-term potentiation) jest szeroko badanym zjawiskiem obserwowanym w kilku regionach ośrodkowego układu nerwowego (OUN). LTP to mechanizm neuronalny, który stanowi podstawę tworzenia pamięci i uczenia się, powodujący zwiększenie intensywności przewodzenia synaptycznego. Polega on na intensyfikacji przekazywania sygnału pomiędzy dwoma aktywnymi neuronami.

Drugorzędowa kora wzrokowa (V2)

Drugorzędowa kora wzrokowa (V2) otacza V1 i jest głównym odbiorcą jej projekcji. Jest to ostatni poziom układu wzrokowego, na którym za pomocą metod cytoarchitektonicznych rozróżnić można neurony otrzymujące informacje ze szlaków wielko- i drobnokomórkowych. V2 wysyła projekcje w dwa osobne, choć niezupełnie niezależne, regiony trzeciorzędowej kory wzrokowej V3. Informacje o ruchu bodźca przesyłane są do obszaru grzbietowego V3, a o jego kształcie i kolorze – do obszaru brzusznego V3.

Hipokamp

Hipokamp stanowi kluczowy element mózgu człowieka oraz innych ssaków. Należy on do układu limbicznego i odgrywa istotną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu pamięci długotrwałej i przestrzennej. Osiąga on pełną dojrzałość około drugiego roku życia. Hipokamp jest strukturą występującą parzyście na zasadzie odbicia lustrzanego, po obydwu półkulach mózgowia. U ludzi i innych naczelnych obszar ten znajduje się w przyśrodkowej części płata skroniowego, pod powierzchnią korową. Ma on charakterystyczny zakrzywiony kształt podobny do konika morskiego, czyli gatunku ryby morskiej z rodzaju Hippocampus, czemu struktura ta zawdzięcza swoją nazwę…

Jądra podstawy

Jądra podstawy (łac. nuclei basales), zwane także jądrami podstawnymi (łac. ganglia basales), to skupiska istoty szarej w kresomózgowiu, położone pomiędzy korą mózgową a torebką wewnętrzną mózgu. Należą one do struktur podkorowych układu pozapiramidowego. W centralnej części mózgu leżą jądro ogoniaste i półleżące, a w obrębie międzymózgowia jądro niskowzgórzowe i istota czarna. Jądra podstawy biorą udział w komunikacji pomiędzy ośrodkami mózgowia za pośrednictwem sieci neuronalnych. Wpływają m.in. na aktywność kory mózgu, odpowiedzialnej za motorykę ciała, funkcje poznawcze i motywację…

Kispeptyna

Kisspeptyna to neuropeptyd wytwarzany głównie przez komórki nerwowe podwzgórza. W 1996 r. odkryto jej zdolność do hamowania metastazy (tworzenia się przerzutów nowotworu) i nadano mu nazwę metastatyna. Obecnie kisspeptynie przypisuje się główną rolę w procesie dojrzewania płciowego. Kisspeptyna to produkt genu KISS-1, który koduje kilka podobnych strukturalnie peptydów posiadających wspólny C-końcowy motyw. Głównym produktem tego genu jest kisspeptyna-54 (metastatyna) oraz kilka krótszych peptydów (kisspeptyna-14, kisspeptyna-13, kisspeptyna-10). Nazwa kisspeptyna stosowana jest do opisywania rodziny białek posiadających ten charakterystyczny C-końcowy motyw…

Komórki wyściółki

Komórki wyściółki to ważne jednostki budujące tzw. wyściółkę (ependymę), która uczestniczy w tworzeniu splotu naczyniówkego Ich podstawową rolą jest regulacja transportu różnych substancji w obrębie bariery krew-mózg oraz wytwarzanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Inne ich nazwy to komórki ependymalne, ependymocyty, ependymocytia. Komórki wyściółki (ang. ependymocytes) są jednymi z czterech głównych typów komórek glejowych. Posiadają cechy komórek nabłonkowych. Tworzą cienką błonę – wyściółkę złożoną z pojedynczej warstwy komórek o sześciennym kształcie…

Kora czuciowa

Kora czuciowa znajduje się w obrębie płata ciemieniowego. Odpowiada za odbieranie i przetwarzanie bodźców dotykowych i bólowych. Jej uszkodzenie lub zaburzenia transmisji sygnałów na drodze czuciowej może prowadzić do przeczulicy, niedoczulicy lub parestezji.

Kora kojarzeniowa i wyższe czynności mózgowe

Kora kojarzeniowa obecna jest u wszystkich ssaków, ale u człowieka stanowi aż 80% całkowitej powierzchni kory mózgu. Już samo to nadaje tej części mózgu ogromne znaczenie i odróżnia nas od innych zwierząt. Nie dzieje się to bez przyczyny To właśnie w tej części mózgu zachodzą procesy zwane wyższymi czynnościami mózgowymi: wnioskowanie, przewidywanie, pamięć, kojarzenie, rozwaga, wytwarzanie i rozumienie mowy, orientacja przestrzenna…

Kora mózgu

Mimo, że jej grubość to zaledwie 2 – 4 mm, kora mózgu (cortex cerebri) ma powierzchnię ok. 2000 cm² i stanowi niemal połowę masy całego ludzkiego mózgowia. Tworzy ją ok. 25 mld komórek nerwowych wytwarzających ponad 100 000 km aksonów. Każda z tych komórek może stworzyć nawet 10 000 połączeń synaptycznych. Filogenetycznie korę mózgu można podzielić na trzy elementy: korę dawną (paleocortex), starą (archicortex) i nową (neocortex)…

Kora podskroniowa (IT)

Kora podskroniowa (ang. inferotemporal, IT) jest obszarem ludzkiego mózgu kluczowym dla zdolności rozpoznawania obiektów za pomocą wzroku. Znajduje się w płacie skroniowym, w pobliżu ośrodków mowy, słuchu i muzyki, lecz jej komórki reagują wyłącznie na bodźce wizualne. Syntezuje ona informacje o elementarnych właściwościach obiektów – np. ich kształcie czy kolorze – w percepty o wyższym stopniu złożoności, np. twarze lub krajobrazy. Jej uszkodzenie prowadzi do niezdolności rozpoznania tego, co jest spostrzegane…

Kora przedczołowa

Kora przedczołowa znajduje się w przedniej części płata czołowego. Odpowiada za działanie pamięci roboczej, planowanie i przewidywanie konsekwencji podejmowanych decyzji. Hamuje też zachowania impulsywne, podyktowane aktywnością podwzgórza i układu limbicznego. Zaburzenia jej funkcjonowania mogą prowadzić do zachowań nieakceptowalnych społecznie, impulsywnych i bezcelowych.

Kora ruchowa

Kora ruchowa to fragment płata czołowego odpowiedzialny za kontrolę poruszania się. Ze względu na budowę i funkcje dzieli się ją pierwszo- i drugorzędową. Uszkodzenie kory ruchowej może prowadzić do zaburzeń koordynacji lub do paraliżu.

Kora słuchowa

Kora słuchowa zlokalizowana jest w obrębie płata skroniowego. Odpowiada za odbieranie i przetwarzanie informacji o dźwiękach. Jej uszkodzenia mogą skutkować zaburzeniami lub utratą słuchu.

Kora smakowa

Kora smakowa znajduje się w płaci ciemieniowym. Odpowiada za interpretację bodźców smakowych, odbieranych przez receptory jamy ustnej. Jej prawidłowe funkcjonowanie wpływa na wybory żywieniowe i reguluje apetyt. Zaburzenia jej funkcjonowania mogą skutkować nieprawidłowym odczuwaniem smaków lub całkowitą utratą odczuwania smaków.

Kora węchowa

Kora węchowa leży w obrębie płata skroniowego i graniczy z korą starą. Uczestniczy w odbieraniu i przetwarzaniu informacji o zapachach, odgrywa też istotną rolę w sensorycznych procesach pamięciowych. Tworzy liczne połączenia ze strukturami układu limbicznego, w tym z hipokampem i ciałem migdałowatym. Nieprawidłowości jej funkcjonowania mogą prowadzić do utraty lub zaburzeń węchu.

Kora wzrokowa

Kora wzrokowa to zlokalizowana w obrębie płata potylicznego część mózgu odpowiedzialna za przetwarzanie bodźców wzrokowych. Jej poszczególne części wstępnie analizują informacje pochodzące z siatkówki oka i przekazują je do kolejnych części. Dzięki współpracy wszystkich pięter kory wzrokowej powstaje pełny obraz otaczającego środowiska.